öyle bir yoksun ki...

öyle bir yoksun ki þimdi...
içimin türlü boþluklarý
birleþip baþkaldýrýyor
yumuþak sularýndan yüzüp geçerken
en delikanlý denizleri
rüzgar yerine süt diþleri
dökülen çocuklardan
bir çýðlýk koparýp dolduruyor yelkenine
tertemiz nefeslerin yürüttüðü gemi

öyle bir yoksun ki þimdi,
sokaklar üzerine katlanýyor kapý önlerinin...
saplanýp kalýyorum bir sessizliðin tam ortasýna
ve güneþ çalmýyor artýk baharýn yeþil senfonisini

öyle bir yoksun ki þimdi
kimi özlesem bilemiyorum
sevilmek birikiyor damarlarýmda
sarýlmak birikiyor kollarýmda
koparýp götürseydin ne vardý sanki
þu benim kimsesizlikten yapýlmýþ eski ellerimi
saklasaydýn eski bir aðacýn halkalarý arasýnda

öyle bir yoktun ki bir zaman...
kahkahasý hayatýn yabani bir av hayvaný
düþürdü üzeriden kýrmýzý kalp atýmlarýný
saklanýp taþ kesilirken gün ortasýnda
ne yöne koþtuysam ince bir yalnýzlýk
kalýn kadýnlar kalýn adamlarda
þarký söyleme salonlarýnda,
oynama meydanlarýnda
çalýþýp durmalarda...
sobalar ýlýk yandý, pencereler aralandý
karanlýk odalar ne aydýnlandý ne aydýnlanmadý
ama ayakkabýlarý okul çocuklarýnýn yine de baðlandý

ne yöne koþtuysam küçücük bir yalnýzlýk...
küçücük bir yalnýzlýk ki, kocaman yalnýzlýklarda
susarken söylemek birikiyor dudaklarýmda
söylerken dinlemek kulaklarýmda
gülerken aðlamak,
aðlarken yaþamak...
yaþarken ölmek birikiyor
gel artýk
Sosyal Medyada Paylaşın: