Kaybettim Kendimi ( III )
Çok kez kaybettim kendimi
Üçüncüsünde evli, çocuk sahibiyim
Babamdan ayrýyým yýllardýr
Ama ben de bir babayým.
Açýk havada zirvesini görürdüm Aðrý daðýnýn
Aðrýlý günlerdi memlekette doksanlý yýllar
Tam sancýnýn göbeðindeyim.
Tehditler tedirgin etmesin diye
Çoðu zaman ya sesini kapar ya fiþini çekerdim telefonun
Nisan ayý
Bitecek artýk beyaz esaret
Kapýný zili kara kýþý içimize taþýdý.
…
Kabrine toprak atarken babamýn
Küreði tutan ellerim çok acýdý
On parmaðýmýn onu da yeniden kanadý
Acý ancak bu kadar yýkar, yakar
Bedende zelzele
Ýçimde fýrtýna
Gözlerine bakamadýðým oðlum
Kendimi kaybettim.
…
“Ölü ile diri arasýna gecede kýrk karýþ kar yaðar” derler
Haklýymýþ eskiler
Ayný sarsýntýyla süremiyor hayat
Yalnýz her kar tanesi
Binlerce hücrede buz tutuyor
Her hatýrada üþütmeyi sürdürüyor.
Her kaybediþ aslýnda hazýrlar yeni buluþu
Her yenilgi farklý zaferin muþtusu
Diye avutmaya çalýþsa da insan kendini
Hiç dolmayacak obruklar
Acýlar dolusu.
Sinan Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.