gidiyorsun git
lâkin bu gidiþle
boynu bükük kalacak sevgilerimin
oysa
ne açýlmaz kilitler vurmuþtum da kalbime
nevî þahsýna açýldýlar onlar
kederle sarmalanmýþ bedenime
sevinç yaðmurum olmuþtun benim
þimdi sil baþtan
fýrça darbeleri vuruyorum
tuvaldeki yüzüne
gidiyorsun git
lâkin bu gidiþle
cehennemi yaþamak olacak yokluðun
ve yaþarken ölmek, ayrýlýðýn
bin yýl kadar uzaksýn satýrlarýma þimdi
oysa
þiirlerim sen, sen þiirlerim olmuþtun
bulduðum yerde býrakýyorum seni
o kýr kahvesinde
gel demem, gelme
yararsýz olur gelmelerin
ayak sesini beklediðim kapýlar kilitli þimdi
kendime haram kýldým seni beklemeleri
kavuþulacak baht deðildi bizimkisi
âvâre aldanýþlarýn nöbetleri
ummaktý gelmeyecek baharý ve bizi
kýþ ortasýnda bahçenin
binbir çiçekle donanmasý mümkün mü ?
bir kendimi alýp gitsem
þiirlerim sen
sen þiirlerim öylece kalsalar
senin prangalarýndan bir kurtulsam
ki zifir karanlýk yolum
sana müptelâlýðým hastalýðým benim
gidiyorsun git
lâkin hangi düþünceme tutunayým þimdi ?
senden kalan yarým aklýmla
acý her yolda dört koldan
mâbedimde sûretim dahî vîran
gecenin kopkoyu lâciverdi
kucaðýný açýyor bana þimdi
içime duvarlar örüyorum yeniden
kalbime duvarlar
bu aldanýþ cehenneminden
sað salim çýkmak için
anladým
ne mutlakmýþ kavuþmalar
ne de ayrýlýklar
gidiyorsun git
þunu bil ki, senle ya da sensiz
daima en güzel çiçeði olacaksýn ömrümün...
Hâdiye Kaptan
(“Gitme Kal” adlý kitabýmdan)