Ne bir þair gönlünde yaþatýr hasretimi
Ne bir þiir tercüman olur yaralarýma
Ne bir vuslat bitirir kendime gurbetimi
Ne bir okyanus nefes verir sahralarýma!
...
Söz bitti, kelam sustu, manalar göze düþtü
Ýlk yazda görülmeyen ne varsa güze düþtü
Beden yoruldu artýk, beklemek öze düþtü
Kim çiçekler diker ki yiten baharlarýma!
...
Þimdi ben, yalnýzlýðýn kalbine otað kurdum
Duruldum, sessizliðin en kýyýsýnda durdum
Þimdi ben, geleceði geçmiþ içinde yordum
Kim bir tohumluk umut eker sabýrlarýma!
...
Sanýrým ki kimseye yâr olmayan aðyarým
Sanýrým ki hüzünle dolacak hep yýllarým
Hayat uzunca bir yol yamacýnda ben varým
Kim biraz muþtu sunar bu inkisarlarýma!
...
Yüküm evvelden kalma, -ki ahirimdir benim
Hem mutluluðumdur hem de kahirimdir benim
Yüreðimde daimi misafirimdir benim
Kim gelip hayat üfler; kim, intiharlarýma!...
...................................................mürsel emre doðan, 24 Ekim 2018, Ýstanbul