İçim acıyor

Özlenen tüm güzellikleri
kendi elimizle boðuyoruz.
Ben!Ben diye diye sözleri
bencilleþtiriyoruz.
Çekemiyoruz, kýskanýyoruz,
bir baþkasýnýn baþarýlarýný.

Küçük alkýþ seslerini,
büyüterek gülümsetemiyoruz.
Býrakmýþsýz sevilmeleri,
saygýyý paspas altý süpürmüþsuz.
Beklentiler büyüdükçe büyüyor;
Ýsteklerin sýnýrý çizilmiyor.

Güzellikleri diliyoruz,
perde arkasýndan izliyoruz.
Otuz iki dýþlý gülüþ bekliyoruz.
Amma el sallamayý unutuyoruz.
Bir "Merhaba"yý çok görüyoruz.

Dil...
Neden zehrini cana döküyor?
Acý vermek hoþuna mý gidiyor?
Kendi caný çok mu açýyor?
Cevapsýz sorularda boðuluyoruz.
Sosyal Medyada Paylaşın: