İçimdeki Fırtına Dinmiyor

Yaþadýklarýn çok yoruyorsa seni
Kafaný meþgul ediyor
Düþünmüyorsan baþka hiçbir þeyi
Sol yanýn boþ hayellerin üþüyorsa
Acýyorsa yüreðin
Ýçindeki buz kütleleri çözülüyorsa nedensiz
Aldýðýn her nefeste özlüyorsan sevdiðini
Hergün biraz daha içten içe erirsin
Gelgitler de bulursun kendini
Rüyalar sýðýnacaðýn liman olmaktan çýkar
Karabasanlar kol gezer gecelerde
Söyle
Kaç gece daha korkularým sürecek
Yanýmda olmayacak ellerimden tutmayacak mýsýn benim
Çýk gel artýk
Eskiden olduðu gibi gül yüzüme
Yarýnlara umutla bakayým
Sahipleneyim seni bir parçam gibi
Sýtmaya razý edip ölümü gösterme
Yokluðunu kabullenmez yüreðim
Hasretinde yargýlýyorum düþen gözyaþlarýmý
Ýkimize ait düþleri bir zembile koydum
Kaldýrdým tavan arasýna
Gidiþinle boynumu bükmesen olmaz mýydý
Hiç mi deðerim yoktu gözünde
Þimdi nasýl bakacaksýn yüzüme
Yaþarken öldürdün
Yokluðun cellatým oldu benim
Buz tuttu tüm hücrelerim
Ahlar fýrtýnasý kopuyor içimde
Haykýrmak istiyorum avazým çýktýðý kadar
Ýçimdeki isyanlar yoruyor kalbimi
Sen nerden bileceksin
Kopan fýrtýnalarýn içinde
Sensiz kalmanýn ne demek olduðunu ...






Refik
11 . 08 . 2018
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: