MEVSİM ŞİİRE DÖNDÜĞÜ ZAMAN

taþla yoðurdum umudu
koyup taþý taþýn üstüne
hasreti kaðýttan bir kayýða yükleyip
yýldýzsýz bir gecede gönderdim
yarýna
ulaþýrsa sana
aþký anlatýr

anlar mýsýn bilmem sevgilim
damarlarýmda dolaþan
umuda yenik düþtüm
çocukluk heyacanýný
aþkla devþirdim
o demden beridir
tabelalarýnda kuþ dinlendiren þehirleri sevdim

þehri insan eliyle kuþatan sarmaþýklarý
bir þiir asiliðince kendimden bildim
ayraçlarýnda hüzün saklayan
kitaplarýma benzediði için

demli yalnýzlýklarýmdan
süzme þiirler doðurdu ömrüm
koþarak yetiþirim sandým kýrlangýçlara
öylece duraksadým
gökyüzünün bittiði yerde

geçti gitti acýlarý
milyonla çarpýp
yüreðime gün batýmlarý eken rüzgar
kollarýma dokunarak

nere saklansam
tanýyacak umut beni
kül dökülecek yüreðimden
suyun içtiði yollarda kaybolsam
nehirler bulanacak apansýz
suya emanet girdaplar görecek
içimde bin yýldýr dolanan þiirleri

ellerinin coðrafyasýný
ezbere bilirim
günün her saatinde
çýkýp gelirim hüzünlü bir þiirden
ellerimi sallayarak

yetiþirim gülümseme vaktine
bütün çiçek adlarýnýn geçtiði
uzun bir cümleyi
kulaðýna fýsýldarým
gözlerinin yarýnýna bakarak
mevsim þiire döndüðü zaman


09/07/2018
ali rýfat arku
antakya



Sosyal Medyada Paylaşın: