Kuru yavan yedik þeker bal oldu,
Çocukluðumuzun yaz akþamýnda.
Altýmýzda hasýr, kilim, çul oldu,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda…
Ay dede cömertti seyre doyardýk,
Gök kubbeye bakar yýldýz sayardýk,
En çok duygumuzu mavi boyardýk,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda…
Kâh Dede Korkut’tan hikâye faslý;
Ya! Ferhat’la Þirin, ya! Kerem, Aslý
Dinlerdik hep sessiz, sevinçli, yaslý,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda…
Gözümün önünden o günler hâlâ;
Bazen dede baba, bazen bir hala,
Toplar etrafýnda, baþlar masala,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda...
Tasavvur etmezken onlar, niceler,
Masaldan, rüyaya birçok geceler,
Hiç davetsiz geldi devler, cüceler,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda…
Gelmeyen oldu mu arar, sorardýk,
Bir oyun bitmeden baþka kurardýk,
Çok acýksak yarým yufka dürerdik,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda…
Her þey sanmam eski haline döner,
Doðum ölüm basit yaþamak hüner,
Þimdi hiç kimse yok bir mazi tüner,
Kerpiçten evlerin toprak damýnda…
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.