Bir muhabbette dinliyordum kendimi. Dost neydi! Bir demli çayin buðusunda Soframa gelen misafirdi... Bir sicak eldi geçmiþten uzanan Güven dolu hisdi... Oysa tek kendimi almýþtým yanýma, Birde iç sesimi... Dost neydi! Acý çekerken yüreðin Gözlerine sýðýndýðýndý, Avuç dolusu sevinçlerinle... Bir güvenli yürekti içine sýðacak kadar büyük. Belkide bir gülümsemeydi, Yillar öncesinden gelen, Kulaklari sagir eden, Ellerinden tuttugum, Varliginda savruldugum, Umutdu. Zaten dost demek; Iki bedende ayni kafa degilmiydi? Dostluk yoldaþlik degilmiydi? Sevmenin gercegi bu demisti... Bizi ayni düste gercek ederdi. Dostluk; Yüregiyle birlik... Bilegiyle erkek demekti... Bu dostluk bir bilinmeze götürecek... Turanda birleþtirecekti. Dost iki ayri bedende tek yürekti Gandaþlýktý... Bildim dost sendin birde ben... Sevgiydi ayni düsde birleþtiren Yoldasligimizdi.
NOGAY TŪRK
Sosyal Medyada Paylaşın:
NÖKER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.