Ben kendimi yitirdim yarý yolda.
Zehir oldu, bütün yaþantým
Bulamadým kendimi, yaðmur kar demeden aradým’ da
Ve
Kaldým bir çýkmazýn ortasýnda.
Ben kendimi yitirdim yarý yolda.
Daða sordum taþa sordum, görmedik dediler bana
Yitirdim, umutlarýmý,
Deliler gibi dolaþtým durdum, ortalýkta
Acýmadý, hayat bana
Gölgeler oldu, bitmeyen gecelerde sýrdaþým.
Duvarlarýn aðýrlýðý mýh oldu, çakýldý kaldý üzerimde
Ne söken oldu, ne yardým eden bana.
Kahr, oldum.
Kendimi kaybettiðim yolda.
Ben kendimi yitirdim yarý yolda
Delisi oldum, ortalýðýn
Umut ateþinde yandým durdum yýllarca
Sönmek, beklerken
Su yerine, odun üstüne odun attýlar yanan ataþýma.
Baktým çarem yok, fayda yok hiç kimseden
Silkelendim, kalktým ayaða.
Çýkardým baþýmý, kumun içinden
Açtým gözlerimi
Boþ verdim, boþ, hayatýn acýmasýzlýðýna.
Güldüm geçtim, depreþen sancýlarýma sonra acýlarýma
Ve!
Hayatýn, yorgunluðuna.
Þimdi dimdik hayattayým, dalsýz budaksýz
Yapraksýz.
Kuru bir aðaç gibiyim ayakta
Bekliyorum.
Ha bu gün ha yarýn, bir acý fýrtýna çýkardýr diye.
5 Mart 18
Ahmet Yüksel Þanlý er