Geceleri çok severdim
Hiç üþümezdi yorgan altýnda kalan tenim…
Her sabah
Duvarlarýmýzdan iþleyen
Soðuk karþýlardý
Yüzümüzün
Yorgan üstü/ayaz yemiþ yanýný
Ki;
Her akþam
Annemin umuduydu
Sobada
Bir avuç közün olmasý
Gün/aydýnlýðýna
Yine de
Sabaha hiç köz
Olmazdý
Soðuktu hep uyanýþlarýmýz
Ve
Ben
Kalkýnca sadece ayak uçlarýma bakardým
Çekiþtirip
Kazaðýmýn kollarýný
Üþümesin diye
Parmaklarýmý saklardým
Göremezdi kimse ellerimi
Ellerim yoktu
Annem kýzardý
Aldýrmazdým!
Tek derdim
Basýnca bulutlara gömülen
Deliksiz bir ayakkabýydý
Kafamýn
Çocuk köþelerine saklanan düþünde
Oysa
O zamanlar
Düþlerinin peþinden koþanlar
Vuruluyordu ülkenin sokaklarýnda
O yüzden
Ben
Çocukluðumda
Vazgeçtim
Düþlerimi kovalamaktan
Düþlerinde
Vurulmasýn diye insan…
Taylan KOÇ