Çocukluk günlerimde Bir çift çizmem vardý benim Bir perþembe günü Babam almýþtý Nazilli pazarýndan Hani o Koca Cami’nin Alt tarafýnda bulunan Karacasulu Hafýz amcalarýn Köþedeki dükkânýndan
Daha ayaklarýma giymeden Bu yeþil çizmeleri Ayýramamýþtým birkaç hafta Gece gündüz yanýmdan Kucaðýmdan… Yataðýmdan…
Her þeyin tadý Bir baþkaydý sanki O çocukluðumun Yeþil çizmeli günlerinde Dostluðun da kardeþliðin de Dalgýn dalgýn köpürürdü zaman Coþardý pamuksu gönüllerimiz Saf saf fokurdayan Duygularýn eþliðinde
Âdeta hayat Bizi yutan bir oyunun Ýçerisinde kurulurdu Söðüt dallarýndan atlarýmýz Uzun taþlardan Kamyonlarýmýz olurdu
Öyle geçerdik ki kendimizden Âdeta hayalleri Yýldýzlara deðen çocukluðumuz Bazen bir metrelik Bir dalýn üzerinde Bazen bir karýþ bir taþýn Ýçerisinde kaybolurdu
Ah o yeþil çizmeli çocukluðum Daldan atým, taþtan kamyonum O küçücük çizmeler Bilmiyorum, þimdi nerdeler... Sadece bildiðim bir þey var Kesinlikle içimdeler...
Mesut ÖZÜNLÜ Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Özünlü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.