Sözlerim lal, söylenmiyor Dillerim lal, susuyor Gözlerim lal, kamaþýveriyor Kulaklarým lal, duymuyor Yüzüm lal, kýzarýyor adýný her andýðýmda mahcubiyetle Anlýyorum ki lal olmak dile özgü deðilmiþ sadece Yokluðunun üstünü çizemiyorum
Duygularým lal, dile gelmiyor Her noktasýnda kanlý bir intihar toparlanýyor hecelerimin Gecelerin içinde en zifiri karanlýk noktalarda düþlerim Birer birer lal oluyor Hepsinin nedeni sensizliðim mi, çözemiyorum
Bir insan bunca acýya nasýl dayanýr Bu kadar mý yakar suskunluk insanýn yüreðini Belki zor uyanýrým sabaha Susar tüm þarkýlar aniden Geride kocaman bir hiçlik kalýr Sensizliðimden, kýzamýyorum
Resmine bakýp susuyorum Kalemimi alýp susuyorum Ne senden bir haber Ne bizim bildiðimiz þeylerden Geceler de sevmiþ sanki yokluðunu Yazamýyorum
Bir þehri tutsak alýyorum Bütün sokaklarý benim Bütün yollarýný arþýnlamayý göze almýþým Korkar mýyým ýþýklarýn loþluðundan, Köþe baþlarýný tutmuþ ayyaþlarýndan Tek korkum bu koskocaman þehrin sensizliði Gezemiyorum
Bu adý ,þehri aþk olan þehir En gizemli köþelerinde bizi saklýyor Kalabalýklarda yalnýzlýðýmýzýn en gerçek tanýðý sokaklarýyla Yürekler birleþtiren köprüleriyle Koynunda sevdalar taþýyan tepeleriyle Özlemin adý oluyor dilimde Üzemiyorum
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dosteli_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.