kül dikeni...

ey gök,
bulutlarýný çek üzerimden
þimdi,
saðanak olup ben aðlayacaðým
ya da,
kulak ver rüzgarlarýmdaki ýslýða
oradan nasýl görünüyor bilemem ama
yeryüzünde durduðu gibi durmuyor bu durulasýca dünya







aþk,
ne zaman kapýmý çalsa
ateþ bir kez daha icat oluyor ahþap yalnýzlýðýmda
tutuþtukça,
cenneti bir kez daha anýyorum yeþilinde adenin
gülünde ateþ, dikeninde külüm nicedir düþlerimin
aþký, karanlýðýmdan beslenen cehennem bildim
güneþten de, geceden de tüm üryanlýðýmla sindim







noktasýyým,
hayallerime kazýyýp da yaþamadýðým her cümlenin
sýrf, ihtiyar yaným rahatça bunasýn diye titrekliðinde
ninnisi oldum beþik beþik tüylenen gençliðimin
bir yanda,
kendi yalnýzlýðýnýn gölgesine sarýlan ömrüm
diðer yanda,
þafaðýnýn kýyýsýna vuran rengi yitik düþlerim







oysa babam,
“çayýnda dem ol benim gibi, tadýnda da þeker ol annen gibi” derdi hayatýn
annem ise,
küçük bir tebessüm fýrlatarak yüzüme
sýmsýký koklardý…







ilhanaþýcýaralýkikibinonyedi

Sosyal Medyada Paylaşın: