VAKİTSİZ SÖYLEYİŞLER-VII

31. YAÞAMAK KOKULU DURUÞUN VAR YA

gülün çamura düþer
yolun kedere
düþsün be ömer!

sadre þifâdýr belki
neden olmasýn
kýyý-bucak aradýðýn bir insan
-o insanýn püripak gülücüðü-
aramayý iki elin kanda olsa býrakma
böyle þeyler güzel eder insan ömrünü

ahde vefâsýzlýða meydan okuyan
yaþamak kokulu duruþun var ya
iþte bu yeter
yeter de artar bile
"çýlgýn nar aðacý"na*
ve hâlden anlayana

umarým seversindir ziya osman’ý
hayatý kar, ölmesi kardan beyaz
sesinde her dâim tül inceliði
taþýmaktan yorulan o benzersiz þairi..
titrememek olanaksýz oluyor
düþündükçe senin ona benzeyen
bir dirhemcik fire vermez
sapasaðlam ahlâkýný

ah sevgili kýzlarýn, oðlak gibi
sokulgan bir oðlun var
gülümseyiþinden kuþlar uçuran
karýn var sonra
ne olsun be ömer, daha ne olsun
dünya kaç günlük
vallahi hava-civa
para-pul, unvan-makam ve mal-mülk

olanca heybetinle yürü de sevineyim
serdengeçti ruhunla, haydi arkadaþ
þenlensin boktan dünya
parýl parýl parlasýn fakirliðin gözleri

dur-duraksýz oluyor ya
o anlardan biri daha, aha:
seni müthiþ câzip kýlan o naif yüreðinin
saklýsýnda bir iyilik kýpýrdanmaya
iyiliðin yanýsýra bir de güzellik
kýdým kýdým boylanmaya baþladý bile
þuracýkta, þu saat, derin, derûni
mânidar ve mýsrâ mýsrâ

zirvesindesin aþk’ýn
aþk’ýn ve acý su’yun
rüzgârýn ki kâinattan haberdar
ufuklardan ufuklara

(*): Odisseus Elitis’in bir þiirinin baþlýðý

32. SEN ÝÇÝME GÝRER-GÝRMEZ

sen aklýma düþünce
iki kaþým arasýndan akça-pakça bulutlar
yüreðimden bir dolu türkü geçiyor

ömrü uzuyor aðaçlarýn
sen aklýma gelince
kuþlarýn kanatlarý, yataklarý nehirlerin
þaþýlasý derecede güzelleþiyor

dað daða kavuþuyor, inanýr mýsýn
insan insana haydi haydi
sen aklýmý meþgûl edince

köprü-altý çocuklarý güle-oynaya
’kayýp anneleri’ ise gül koklaya koklaya
hayata asýlýyor
sen aklýma yerleþince

sen içime girer-girmez
heyecandan kabarýp bir denize dönüþüyor
ölüm bile
ölüm bile

33. HEP AÐIR

kalbinin sýzýsýný saklama arkadaþým!
doðmayacaðýný bilsen bile bir gün güneþin
yürü loþ sokaklarda, rütbesiz yürü, bayraksýz yürü
mâverâünnehir’e dökülen ne kanlar göreceksin

seni kimse sevmese, ne fark eder ki
tek bir orta zekâlý alkýþlamasa
-hayatýna yüklediðin anlam, bedeninden hep aðýr-
su kirlendi, söz çürüdü, tuz kokuþtu nasýlsa

34. NASIL KURTULACAK ÝNSAN?

deniz diplerine, börülcelere
bulutlara bakmaz olduk
oysa koklanacak çiçekler vardý
dupduru yüzleriyle çocuklar vardý

neden umursamýyoruz, þurda
güneþlenen bir kertenkeleyi
kýsacýk ömrüne ne hüzünler
ne sevgiler sýðdýran
sýradan bir kelebeði

cafcaflý lâflar etmeyeceðim
buðulu camlar ardýndan
vurulan vurulduðuyla kalýyor
kýrýlan kýrýldýðýyla
peki, nasýl kurtulacak insan?

35. SARIYA TUTKUN SEVGÝLÝ

yarý beline kadar yýldýz içinde
kalbinde karasevdanýn mühürlü ruhsatý
koþturup duruyor, yoruluyorsun
öldürülmüþ þairler sokaðý’nda
ihtilâlci hüzünlere kayýtlý yârim
elini uzatsan: mâvi ve türevleri
kaþýný oynatsan: yeþil, yeþilin binbir tonu
dizlerinin dibinde: þuh kýrmýzýlar
sana ilham olmak için yarýþýyorlar
bunlar: iyi, cezbedici, devindirici
nedir, sende olaðan-dýþý bir deðiþim var:
-dalýp dalýp menzilime-
ben nicedir sarýnýn tutkunuyum, diyorsun
vakt’erince dünyadan çekip gitmenin
killi topraða yýðdýðým onca hasretin

(*): Berfin Bahar, Temmuz 2017, Sayý 233

Sosyal Medyada Paylaşın: