bir anda etrafýmdaki her þey dönmeye, ben, hiç düþmeyen ben düþmeye baþladým adeta bir tren hýzýyla, birileri bir sandalya veridler,hayal,meyal,bir namda etrafý beyaz boyalý yerden gökyüzü mavisi olan yerde oldugumu anladým, gök yüzü maviydi ve aglýyordu, belki de ben öyle görüyordum,haykýrýyordum. mu, hatýrlamýyorum, sesim çýkmýyordu belki, etraf kalabalýklaþmýþtý birden.
çok hýzlý gidiyordu araba farkýna varmadan arkadan gelenlerin uyarýsýyla yavaþladýk bir ikindi zamaný yam geçen sene bu günlerdi,yetiþmiþtik memlekete bekleþenler, aglayanlar, ve de aglayamadan donanlar vardý,
ezandan sonraydý bulaþýcý bir hazýran sývagýnda hiç bir þeyin farkýnda olmadan son küreklerle tozlu topraklar atýlýrken üzerine mezarýnýn,
anladým ki, ölen miþ benim sevdiðim ölenmiþ benim yüreðim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
atilla durukan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.