YALNIZLIK (289)

YALNIZLIK (289)

Ha varsýn ha yoksun var mý bilenin.
Yalnýzlýk zor imiþ yakar insaný.
Ýçindeki acýn sanki akrebin.
Ta kalbin içinden sokar insaný.

Gönlün ve yüreðin hüzün þarkýsý.
Dilinden dökülen hasret türküsü.
Yaþanýlan yalnýzlýðýn öyküsü.
Öyle bir duygu ki, sýkar insaný.

Dalýna konduðu dikenli güle.
Öykünü anlatsan bir de bülbüle.
Kalabalýklara düþsen de bile.
Bir baþýna kalmak yýkar insaný.

Duygular bir baþka sevgiler baþka.
Gönül sevdalansa düþsen de aþka.
Akýllar karýþýr fikir bambaþka.
Tanrý zikir ile bakar insaný.

Dört duvarý görür üstünde tavan.
Hiçliðin içinde kalýyor yuvan.
Yaþanýlan hayat yavan mý yavan.
Bir çilehaneye týkar insaný.

Aslýnda tek baþa kalmak deðildir.
Mücadeleden de yýlmak deðildir.
Tek bir Zayi Ozan olmak deðildir.
Sazlara tel diye takar insaný.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 11/12/2016 Pazar
Yayýn : 19/05/2017 Perþembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/1097216

Sosyal Medyada Paylaşın: