Suskun þehir Bu þehrin sokaklarýný ýyi bilirdim ben Her bir caddesinde ayrý bir sevinci vardý Ezan sesi duyulurdu suskun ve sessiz sokaklarýnda.
Bazen yaðmur yaðardý ve þehir susar sadece yaðmurun sesi duyulurdu...
Gerçi yetmiyor artýk bu temennîler bana çünkü unutamýyorum... Gönlümün ve kalbimin yorgunluðunu...
Hangi yana dönsem yaþamýmdan bir ân Geçer mi gecmez mi ? Bilemiyorum ; yorgunum bunu anlatmaya bu Suskun Þehirde... Gün gelirde geçer miydi bu yorgunluk ?
Ama bir þeyi iyice anlamýþtým . Artýk her yorgunluðun bir dert olmadýðýný yorgunsam ; olmayýþýmdan olamayýþýn derdinmiþ. Bu þehir beni derdimle baþbaþa býrakýnca öðrendim...
Þehir suskundu ve gece olmuþtu ; kul uzaksa derdinden yorgunluðu da o denli çok oluyordu ve derdi olamayýþ olan için derdi verene yönelme vaktiydi þimdi... Kim bilir belki de derdimin dermaný derdi verene yaklaþýnca son bulacaktý ve bu suskun þehrin dili açýlacaktý . Ýþte ozaman ayný þiiri yazacaktýk onula ayný þeyi konuþacaktýk...
O "dert" yazacaktý kaðýda bende "Ràhman" diye bitirecektim þiirimin son mýsralarýný...
Sinem Güçlü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sinem _Güçlü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.