Herþeyin eskidiði bir zamandan tasarruf ederken
cesaretin membaý gözlerimi kapattýðýmda
bitmek bilmeyen hayallerin þafaðýndan
ölüm kokusu siniyor ayaklarýma.
Her türlü üzüntüye tahsilim sürerken,
eskiyen manalar ikliminin ýraðýnda dolaþsam sanki
daha mý
sýklet gelecek ruhuma.
yenilenen ömür dakikalarýný beklerken
mesaiye býraktýðým aklým,
her zamankinden demli bir yalnýzlýk söyler garsona.
sonra,
bilinmeyen bir lügâtla el yazmasýndan bozma
bir kaç satýr düþer parmaklarýmýn envarýna.
ve bir fetva iner dudaklarýmýn mimsiz kýyýlarýna.
bir þiir oluverir yirmidokuz harf,
harmanlanýp hasýmlarýný maðlup etmeye çalýþýrken
büyük bir sancýyla yýkýlýr menzilimin ilk kapýsý
ve maðlubiyet alýr iki kirpiðimin arasý.
göz yummakla gece olmuyor.
gece, yastýða sýkýca sarýldýðýnda baþlýyor.
hangi yangýna karþý sükut etmeliyim?
hangi kurþun hizasýna kendimi dizmeliyim?
þu kalbimin kanatsýz kuþlarýný,
rüyâlarýmdan kurtarmak için çýrpýnsam
onlarý, hangi v’âh’a teslim etmeliyim?
yine eskiyen bir çýðlýk kopuyor içimin kýyâmetinde
salkým salan çatlaklar hiç bir vakit iyileþmiyor.
gözlerim y(t)aþ tutarken
elleri ve dilleri kuruturcasýna nasýrlaþtýran
duâ kervanýna mühürlüyorum sesimi.
Zeynn