Sabahtan akþama kadar, yüce daðlar aþar
Kah kuru otlar yer, kah çayýr çimenle yaþar
Boþ memeler sütle dolup damla damla taþar
Ýnsan denilen »egoist mahluk« içsin diye
Fakat yine de teþekkürü bilmez hayvana
Sütü kokuyor diye þekva eder Rahmana
Keçi, inek býkmadan talim eder samana
Ýnsan denen egoist varlýk süt içsin diye
Gülü, çiçeði ekmiþ, kullarýn gül baðýna
Bin bir deva vermiþ suyuna ve yaðýna
Muhteþem arýlar, bal götürür ayaðýna
Ýnsan denilen egoist þerbet içsin diye
Kendini eðlendirsin diye sever hayvaný
Kedi emek verip, yakalar fareyi, sýçaný
Bir lütüfmuþ gibi verir kokmuþu, yavaný
»Çok iyi insanmýþ« kaftanýný biçsin diye
Evrendeki her þey Efendimin, canlý cansýz
Hepsini koru, ey dindar geçinen vicdansýz
Ormanlar yakýp da koyma kuþlarý vatansýz
VÝLLA dikip ele üç beþ milyon geçsin diye