“-ne zaman kendi kendini avutan, eleri pis, periþan, yüzü yol-yol kirli, gözyaþlarýndan eline geçen, tahta, taþ, ya da baþka çocuklarýn kýrýk oyuncaklarýnýn parçalarýyla sözde oyun oynayan bir çocuk görsem köyü hatýrlarým, köy çocuklarýný köyden þehire göçme sevdasýndakilerin, tercihini sormadýklarý çocuklarýný gündeliðe giden analarca kendi baþýna býrakýlan köy kökenli çocuklarý, daha adým atmaya baþladýðýnda çileli bir hayata bir ucundan baþlamýþ, kendinden sonrakilere analýk-babalýk yapmýþ iskarpin boyacýsý lastik ayakkabýlý çocuklarý,
uzak diye köyüne dönememiþ, okulda yatýp-kalkan, badanacý, hamal, kiremit ocaklarýnda cýðara içerek delikanlýlýða adým atan baþkalarýnýn gözünde böyle adam yerine konulmayý uman kendi kazandýðý parayý harcayan beleþ bulduðu ömrünü har-vurup harman savuran bir yerlere gelmeye en çok da kendinden sonrakilere adanmýþ onlarý yaþatmaya odaklanmýþ bir yaþam.” ….
“-iþte… öylesine bir yaþam felsefesi þehir eþkiyalarýnýn hedefi, yoldaþý, rakibi, menbaý köy çocuklarýna, kendi ayaklarý üzerinde durmaya çalýþýrken ayak iþlerinde heder olan çivi ya da lokum kutusu sandýklý lastik ayakkabýlý ayakkabý boyacýsý köy çocuklarýna yanarým…
ne zaman bir sazýn teli dertli dertli inilese ne zaman bir yanýk türkü duysam düðünlerde bile söylense oynanmayan baþlarý bir o bir bu yana yaslayan gözleri dolduran gurbette olduðumu hatýrlarým..
gurbette.. gözlerim dolar burnumun direði sýzlar nefesim daralýr boðazýma bir þeyler düðümlenir þuramda bir sýzý ürperirim bitmek bilmez bir aðlama nöbetinde gözlerim dinmez kanar yüreðim ha deyince kendime gelemem ….
bir gurbet türküsü alýr-götürür beni baþka yýllara akranlarýmý özlerim çocukluðumu köyü, keçiyi-koyunu eþeði, öküzü, çilekeþliði, hatta! köpeðimizi boðduranlarý, ekinimizi güdenleri, anýmýzý kakanlarý bizi çekemeyenleri, hor görenleri, beni oyuna almayanlarý, top oynarkan çelme takanlarý tepeden bakan akrabalarý, bizim oðlana kýz vermeyenleri, bizim kýzý oðlanlarýna layýk görmeyenleri, anamý akrabadan saymayanlarý bizim iki keçiyi sürüsüne almayanlarý, ziyana girdi diye muhtara kapattýranlarý,
… köydeyken en sevmediklerimi, korktuðum köpekleri, öldürdüðüm yeðe kedileri kuru ekmeði, yavan aþý beni döven oðlanlarý elimi kesen kör býçaðý, hakýndan gelemediðim iþleri, ayaðýma batan dikenli çetiyi, demir dikeni, ulamayý, ayrýðý, kiþniþi, acýmýðý, kýmýlý, süneyi, yavsýðý, göðeni, sivrisineði yanaðýmdan sokan bambýlý, parmaðýmý ezen taþý geçit vermeyen çalýlarý, sarýbaþ tikeni ulaþamadýðým dallarý aç kaldýðým zamanlarý, çaresizlikleri, bilseniz nasýl özlerim.. o hani gönülden dilenen hayýr dualarý var ya hâlâ beklerim..
þimdi köyde olmak vardý.. köyde ve çocuk sýcaðýn gözünde gücü yetmeye yetmeye harman etmek hasadý bulgur aþýna talim, her sabah, her öðle her akþam yazlarý yanýna ayran, kýþlarý ya hoþaf ya soðan þimdi köyde olmak vardý köyde ve çocuk.. babam sað, anam baþkasýna varmamýþ.. bir de Aþadudu mekdebe gelmeliydi…
þimdi köyde, köyde çocuk olmalý zemheride yirik pabucum çamura saplanmalý sürü köpekleri sýkýþtýrmalý sulamaya götürdüðüm öküzler köpeklere saldýrmalý düz ovanýn çöl sýcaðýnda kavrulmalý ova aðzým-dilim kurumalý susuzlukan eser yelli olmasada bir aðaç olmasa da bir gölge aramalýyým sýðýnacak, köyde olmalýyým..
karakýþa hasret gitmeli.. çoban köpekleri kovalamalý, çobandan uzakta dað baþýnda öküzlere gücüm yetmemeli, öküzler dað yolunu çekememeli, olanca gücümle yüklenmeliyim kaðný tekerine küfrün bini bi kayme
köy bekçisi tehdit etmeli, “gonþunun ekinine zýyan verisen yakana yapýþýrýn” diye an kavgalarýna karýþmalýyým tarla komþularýmla bayramdan bayrama birileriyle barýþmalýyým içim yandý yýllarca.. köyde olmalýyým öteden beri düþmaným olmalý birileri, birileri için kavgaya tutuþmalýyým baþka birileriyle kim haklý, kim haksýz bana ne o bunun, bu onun dostumun düþmaný düþmaným olmalý düþmanýmýn-düþmaný dostum köyde olmalýyým.. akranlarýmla çocuk babamýn düzdüðü bavulum..
bir ziyafet sofrasýna baðdaþ kurmalýyým, anam yaðlý dolaza iki yumurta kýrmalý pýrasa yapraðýna çökelek, çomaç dürmeliyim, belki kar’a pekmez, belki gevrek ekmek daþþaklý yoðurttan ayrana
ya da ne bileyim iþte … þöyle tereyað sürülmüþ .. ýscacýk kaba ekmek fýrýndan yeni çýkmýþ kömbe çocuk olmalýyým köyde
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.