DEDEMİN VATANI

DEDEMÝN VATANI
Eski bir köy evinde,önündeki bahçe de,
Bir yaþlý Nine oturuyor, yanýnda bir de Dede,
Sohbet derin gidiyor, ta ezelden ebede,
Döndü dedi ki; vataný kimseye vermeyiz,

Güneþ tam tepede, yakacak kadar kuvvetli,
Bir çocuk elinde bir ekmek, yüzleri etli,
Ramazan ayý, Ninede Dede de niyetli,
Döndü dedi; biz vataný kimseye vermeyiz,

Dede bulanýk gözüyle ta ufku süzüyor,
Yüreði Yemen’de Çanakkale’de geziyor,
Þehit arkadaþlarýný gözünde diziyor,
Vataný kimseye vermeyiz namustur diyor,

Ýki dudaðýndan iki kelime çýkýyor,
Vatan ve namus diyor; gözünden yaþ akýyor,
Baþýný döndürüp sola bakýyor,
Baþýndan geçenler O’nu yürekten yakýyor,

Diyor ki; çocuklar büyüdü oldu Profesör,
Gözleri görüyor, gel lakin zihinleri kör,
Kozmopolitlik beynine iþlemiþ, gel de gör,
Vataný kimseye vermeyiz, vatan namustur,

Ýçini çeke çeke ekliyor, bu bir savaþ,
Doðu viran oldu, kalmadý taþ üstünde taþ,
Türkiye’yi yok edeceklermiþ, yavaþ yavaþ,
Namustur vatan,kimseye vermeyiz diyordu.
Þair EBUZER ÖZKAN 31/10/2016
Sosyal Medyada Paylaşın: