"Ben de dünya denen kýþlanýn aþýrý güç kullandýðý
teni cüzzamlý askerlerinden biriyim
sadece"
git
gözlerimizin mahsenine ekerek mahsul veren küfürleri
sýzan gözyaþýmýzdan yozlaþmýþ sözler boy verene kadar...
Sarýþýn oluþuna hep imrenmiþimdir güneþin
kýskanmadan y(b)aktýðý tenini git
yaðmurunda nutfe oluþunu
beslerdi ayak bastýðýn her yeri
acaba
aynada gördüðümle konuþamayacak kadar
korkak mý sandýn beni
ýþýðýný kapatýnca gece, karanlýktan
olabildiðince korkup göðüs boþluðuna sokulmalarýma benzemez
þimdi ki ruh halim
kýnadýðým düne sýðýnýp
buhranlý bir günü daha uðurlarken ardýndan
git, yaþamadan ölmeyeceðim bugünü sana söz
yüzgecine yosun dolanmýþ balýk gibi çýrpýnsamda
çaresizliðin koynunda
ekim soðuðunda nefessiz kalan evsizler kadar devasayým !
kursaðýma kaçan ateþ,
hârlasada yutkunduðum seyyal sývýyý
ve
zýrhsýzken dört yandan saldýrsada yalnýzlýk...durma
git
kaç elbise biçtimse zaif bedenime
hepsini daraltýrým göðüs hizasýndan baþlayarak
geçmiþimizi iterken merdivenlerden kapý eþiðine
üstelik bir poþet içinde
mahsustan gözlerin hiç sýzlamadý.
yaðmurun soluklanmasýný beklemeden
öfkeyle,
çöp konteynerinin zeminine uzatýrým ýslak kazaðýný
siyah tiþörtüne sardýðým çerçevede ki nazýmý
kader kalemi nasýl da kurnaz öyle deðil mi?
harflerin en sevimsiz olduðu anda
harmanlýyor kelimelerin anlamýný..
cehennem ateþini karýþtýran serseri þeytan
donuk bakýþlarým arasýnda
nasýlda kazandýrýyor cesaretimi
Piþman etmeden evvel sensizliðin girdabýnda
açýp aðzýmý avazým çýktýðý kadar susturuyor dilimi
ekim üþüyor
sonra ben de üþüyorum þuursuz, s’aðýr yanýmla
kapýþýrken kýzýl gökyüzünde bulutlar
eþit þekilde asýyorum yüzümü zaman þeridine
kirpik uçlarýmdan..
ben en çokta
eda’lý fotoðraflarýmýzýn sol yanýndan yýrttýðým
gülüþümüze üzülüyorum
kendime zeval vermeden evvel
arþýnla bu sokaðýn kaldýrýmlarýný..durma
zєץиєp є¢є єяєи