yüzün ova yangýný
sevgisizlikten
bir çekirge zýplayýp duruyor
kelebek mavisi ellerin
yakalamak istiyor
zincirsiz, ak bulutlu göðü
dönüp duruyorsun kendi ekseninde
güneþten bir parça sen
güneþe hayran
evrende sayýsýz yýldýzdan biri
ayrýmýnda yansýmanýn
karanlýðýn depremli terkisinde
gül nakýþý iþleyen kýzlar uyurken
elleri iþçi, aðýzlarý iskambil kâðýdý oðlanlar
korkmadan pislik kusan geceden
çýkmaya adým atar
deðil
geviþ getiren uyuþuk bir çöl devesi
kýþtan çýkamayacaðý için dýþarý atýlmýþ
kulaðý düþük eþek
karanlýk kendini yiyerek büyüyen görkemli dev
insan kanlarý sývanýr sabaha
güneþin üstünde bile
adam yiyici gölgeler
kalemden keskin diþleri
alýnlarý kuytu sokaklardan dar
zifte bulanmýþ
yüreðimizdeki altýn sevgi
saçlarýný yakýlan ormanlarýn ilenci yolmuþ
yüzün ekini harmanlanmýþ ova
düþlerinin kamburu çýkmýþ
geçemiyorsun artýk
herhangi bir iþçinin
baþ parmaðýný bile
ben isterdim ki gül öperken ellerin
kitap sayfasýnda artý iþaretiyken
yüreðinin gümbürtüsü
diþinin arasýndayken
ellerinin ekmek kýrýntýsý
tertemiz uzun ýrmak
çersiz çöpsüz karýþ denize
öðüt vermek ne kolay
tomurcuða aç demek
dikene ya kýr,
ya patlaþtýr ucunu
heey!
yol gericiler
geçmiyor sevgi arabalarý
yolumuzdan çekilin
yar ilerde
yüzü sevgisizlikten
ova yangýný!..
10. 03. 1987 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.