Yaðan kar eriyor farkýnda olmadan Yüreðimizin eridiði gibi. Acýlarýn içinde yetim kaldýk sessizce. Gönlümüz aðlýyor çaresizce. Toprak kokusunu içimize çekerken Ayrýlýk ezgisi çalýyor Günümüzün her çeyreðinde...
Yüreðimizdeki sevgi tanecikleri eridi gitti. Artýk kanatlarýmýz derin yaralý Ruhumuzdan akýp gitti zaman Dikenli tellerle örüldü sevdamýz Ýçimize bir hançer gibi Saplandý gamlý düþlerimiz. Limanlarýmýz bize uzak Umutlarýmýz rüzgârsýz Durgun denizde bekleyen yelkensiz gemilerle Acýlarýn içinde sýkýþmýþ âdeta ruh gibiyiz...
Ýyi bilirim Kederler yalnýzlaþtýrýr yürekleri Daðlarýn aðýr kayalarý Çokça hüzün taþýr bedenlere. Hadi, þimdi tam zamaný Yer altý þehirlerine gömelim Bize zehir kusan geçmiþimizi...
Mehmet Öksüz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Öksüz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.