Gökten yaðmur yaðdýrýrken kimseyi ayýrt etmez ki mevla.... Þu zengin bu fakir demez ki... Onun diðer adý Rahmet... Kimsenin inancýný, imanýný ölçmez ki... kimseye torpil geçmez... Ýnsancýklar vardýr, bedeni büyük aklý küçük Ýnsanlýk..... Aaah Ýnsanlýk Ölülerimizi bile bölüþür olduk Ýnsan kýlýðýnda taþýdýðým bedenimin yarýsý göçük, Yarýsý bölük pörçük. Uymadý, uyduramadýk seni bedenimize Kurban ettik seni, keyif kederimize Aaaaah Ýnsanlýk Rahmet olup yaðsan da düþmedin tenimize Ýnsanlýk, Eyyyyy büyük insanlýk Kin, kir, nefret hýrs kötülüðe dair ne varsa içimizde balçýk Bir türlü baðdaþmadý bedenimiz seninle Eyyyy Ýnsanlýk, ya sen öl Ya da bize hayat ver ruhu nefesinle. Osman KARACA
Sosyal Medyada Paylaşın:
osmankaraca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.