Hayat çaðýrýyordu beni... Ses verdim. Giydim kýrmýzý rugan pabuçlarýmý, Renkli bilyelerimi de aldým. Gökyüzünün trabzanýna oturup Kendimi aþaðýya saldým.
Baktým her yer çiçek çiçek Her yerde bir umut þelalesi Kuþlar cývýl cývýl aðaçlarda Yeryüzünde aþkýn nefesi...
Sustum, Kendimi dinledim önce... Kendime yeni bir aþk ýsmarladým. Yalnýzlýðýma giden o çiçekli yolda Mehter marþýyla ilerlerken adýmlarým...
Küçücük bir kýz çocuðu yaklaþtý yanýma... Gözlerinde sevgi tomurcuklarý... En sevdiðim þarký dudaklarýnda Uzandý, tuttu acýlarý...
Sonra uyandým gülümseyerek Yataðýma "Günaydýn" dedim Hayatý hiç ertelemeden Yeniden sevmeyi diledim.
Belki henüz eskisi gibi deðilim Ama hayat anla iþte, senden hiç vazgeçmedim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
hatice nayır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.