Bir adam, huzurunda yalnýzlýðýn, el pençe divan... -Uzattý elini yalnýzlýk, aðzýnda dünden kalmýþ mürekkep tadý -’Öptü’ adam uzatýlan eli, eðdi boynunu; Yavaþça, yükseldi koltuðunda yalnýzlýk, gezdirdi gözlerini -’Hükmünüz nedir?’ diye gürleyerek sordu yalnýzlýk; sesinde dün gecenin karanlýk köþeleri Ve hep bir aðýzdan yükseldi kelimeler, sanki dün birlikteymiþ gibi, hep bir aðýzdan: -’Vurun boynunu.’
’Öptü’ uzatýlan eli, büktü boynunu...
Gece gibi bir karanlýk, elinde aklýnca bir orak Çöktü üstüne adamýn; adam; Büktü boynunu...
Kaldýrdý gece oraðý, parladý bir güneþ, aydýnlattý geceyi... sessiz bir çýðlýk koptu içinden, huzurunda yalnýzlýðýn...
Yalnýzlýk içinde kaldý boynu, Damla damla aktý yere, ama ýslatmadý taþlarý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çağrı kondakçi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.