nefesin ,nefesimin ölümü
bir tek sen diyorum, yetmez mi diyorsun
yetmez, diyorum, yetmez…
bana sevgini söyle bana aþkýný söyle
tek kiþinin tek baþýna bileceði kadar
karanlýk ve aydýnlýk hiç fark etmez…
ben aðlayayým ve sen bana
ne kadar güzel aðlýyorsun
gözyaþlarýn ne kadar güzel de…
bana aþka dair bir þeyler söyle
de ki sevginden haberdar olayým
hýçkýrýklarým gecenin karalarýna yayýlsýn
onlar da bilsinler üzerlerine düþürdüðüm ýþýðý
sen olmasan ,olmayacaklarýný bilsinler
sen olmasan masal gemisinin yok olacaðýný
seni görmezse suya yakamoz býrakmaz yýldýzlar
hayaller gözlerinin kumral denizine yelkenler açmaz
seni anlatabilmek için düþ gördüðümü söylemek zorunda kalýyorum
hep ayný sorulara hep ayný cevaplar veriyorum
ne gözlerinin aynasýna kazýlý mavi bulutlarý
ne kalbimin duvarlarýnda yazýlý ismini bilecekler
soyunur ruhumdan geriye kalanlar sen olmayýnca
seni yaþamak bana düþer
sen demir kepenkli kentlerinde saklý kalýyorken
yargýlanan benim kýnanan da
acýyan da ,kanayan da ayýplanan da benim
ortada duran sarý ýþýklar neyin nesi öyle
nereden geldiðini bir türlü çözemediðim yýldýz zerrecikleri
pencerelerden yayýlan aynalara akseden sensin
sen varsýn her zerresinde hala…
belki de rengi senden bir þeye dönüþmüþ her ýþýk
senin kokularýný kucaklamýþ olmalýlar
odanýn her köþesinde sen kokuyorsun
birde sana ait olan senden yadigar kalan özlemler
bilinmez dehlizlerden bilinmez mekanlara doðru
gönlümün mecrasýndan, ruhumun yangýnýna akan sensin
garip bir titreþim yayýlýyor içimde
yaðmur kuþlarýnýn kanatlarýna deðecek kadar yakýn
rengi mavi camlarýndan odaya hüzünle süzülürken sen
bir tarafta soluk, sert ve yaldýzý dökük bir zaman
kuru yapraklarý altýnda gömülmeye hazýrlanmýþ bir sonbahar gecesi
ne garip her þey yok oluyor sanki sensiz
ne garip içimde bitmez tükenmez bir ateþ hala yanýyor
derinleþerek
zira aþk yaþamanýn ta kendisi
ruhunla beraber çýlgýnca
ihtiraslarýn alevleri beslesin
ýstýraba dönüþünceye kadar
atýl ona yan ,yaþa büyüsüyle diyorsun
redfer