incir ağaçlarına kalmış meydan

kadim kentin
çoðu yýkýlmaya yüz tutmuþ
muhteþem bað evleri
her biri birbirinden güzel
birbirinden süslüyken þimdi
bir o kadar hüzünlü

sanýrým bu denli hüzün
geçip gidenlere yas tutup
mazide kalan günlere duyulan
özlemlerle örülü

boðazým
düðüm düðüm
duygularým dersen
kocaman bir ikilemde
derdin ne senin dercesine

yeni kurulan mahallelerin
kalabalýklarýn arasýndan
geçip gitmek varken
çaðrýsýna kulak týkanamayan
unutma bizi diyen o kývrýlan sokaklar
yine mahzun yine dar ve yine davetkâr

ihtiþamlý geçmiþlerine inat
hiç çocuk yok sokaklarda
görünmez olmuþ ev önlerinde
yaþmaklý teyzeler
genç yaþlý kadýn erkek
baþlar uzanmýyor pencerelerden
soyunmuyorlar muhabbete
deðil iki üç insan sesi
yýllar var ki kapý tokmaklarý
okþayacak bir ele hasret

bahçelerde
güllerin her çeþidi
kýrmýzýsý beyazý pembesi
halâ açmak için direniyorlar ya
bakýp bakýp gýpta ettim onlara
asmasý yedi vereni yaný sýra hanýmelleri
yok onlarý diken besleyip büyüten eller
sahi evlatlarý olsun nerelerdeler

meyve aðaçlarý yaþlý büyümüyor sürgünleri
sadece incirler bir de cevizler
meydan onlara kalmýþ gibi
yeþilin en can alýcý renginde
bir sevinçli bir sevinçli

hadi cevizlerin karga ve sincap gibi dostlarý var
bu incirlere de ne oluyor sanki
kim yer þimdi meyvelerini
bunca coþku neyin nesi

yoksa
ocaðýna incir dikmek
dedikleri böyle bir þey mi

ahh sevgili incir aðaçlarý harabeleri yýkýntýlarý sevdiðiniz nasýl da belli

tly


Sosyal Medyada Paylaşın: