Yalnýz sandým, üzüntüyü, hüznü, Gözyaþýný, Kitle imiþ bu boklar, Ýyi ne koyduysam önlerine, Ýðne kadardý yanlarýnda, Hep kalabalýklar, Kalabalýktýlar.
Bir türlü büyümediler, Umut diye adlandýrdýðýmýz, çocuklar, Hangi bilinmeze kitlendiyseler, Artýk yoklar.
Ýçleri doldurulmuþ, Doldurulmaya çalýþýlan, Doldurulmamýþ boþluklar, Kirletilmiþ aklar, Bize ait deðil miydi? Tükürük ile harman; Küfredilmiþ suratlar, Katledilmiþ haklar!
Böyle çoðul çoðul, ‘Biz’ diye seslendiðim, Diye seslendirdiðim, Bu hastalýklý ikilik, Kollarýndan baðlý, Önlüklü kiþilik, Duvarlardan mýydý? Yoksa çýplaklýðýndan mýydý, odanýn, Anlamýyordum kaç kiþiydik.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.