İmha

köy dokulu bir dileði kopardým aðacýndan


bahara çocuk yet(iþ)miyen bu asýrda
sararmýþ anne sütüne yeþilini banýyor yapraklar
ömürden gün aþýrmakta sonbahara açýlan kapýdan...



suyu ilk kez gören ördeðin þaþkýn bakýþlarýyla
içi boþaltýlmýþ hayalleri kolaçan ediyor gözlerim
tenhada unutulmuþ umutlara sarkýyor ecel



tedirgin bir duruþ sergiliyorum dünyaya karþý
ne zaman bir cinayete ev sahipliði yapmamýþtý
ne zaman ve nerede terk edilmiþti sevmek
nefrete sýmsýký sarýlmýþken ölesiye-öldüresiye
ne ara kavuþacaktý yer gök birbirine



teni “tekbir” sesleriyle üryan býrakýlan
daðlanmýþ kadýn cesetlerinin üzerine
besmeleyle örtünüyor kuþlarýn ötüþmesi
utanmýþ gibi yapýyor içerden sýzan haya
ama bu numaralar sökmüyor “tanrýsý vicdan olana”



tanrý dedim de þimdi
verdiði emre sýkýlan mermi çekirdeðinin
boþalan kovanýnda arýyor kendini kaybeden akýl
bunca kiþi kendini insandan ve ihsandan sayýyorsa
elbette bir açýklamasý olmalýydý bu kaosun



mesela þu üzerimizi örten koca çatýyý
hangi bayrak direði tutabilirdi yerinde
ki
iz’an edilemeyen bu ihtiþamýn altýnda
bölgesel bir çatýþmaya dönüþtü içimiz



-dil ve iman imha edilirken kuyularda…-




Cömert Yýlmaz