Bir "kûn" emri ile basýlmýþ zile
Ezelden ebede göç akýn akýn...
Önümden gidenler vardý menzile
Ardýmdan gelenden ayrýlýk yakýn.
Kundaktan çýkalý daha dün gibi
Yaþadým yurdundan hep sürgün gibi
Bedel, ödenmesi zor yekûn gibi
Ýbret ararsanýz halime bakýn.
Yokuþa yol dedim, düz sandým bayrý
Pusulam kýrýktý, olmadý hayrý
KADEM-i ÞERÝF’ten kalýnca ayrý
Tesbiti zor geldi karayla akýn.
Yoksulu bey bildim, zengini fakir
Münkire dost oldum, zâr etti fikir
Ömrün son deminde uyandým þükür
Öðrendim sýrrýný Nas’ýn, Felâk’ýn.
Fâni olan mahluk, halk eden Bir’di
Her yolun sonu bir, o da kabirdi.
Sebebi, riyâydý, benlik-kibirdi,
Haramdý, yalandý, þirkti helâkýn.
"Ýnsaným" diyenin süsü ar olur
Resûle ümmete Rabbi yâr olur
Görmeyi bilene âþikâr olur;
Sinden ötesiyle, ardý âfâkýn.
Mecit AKTÜRK
Berlin, 05.03.2016