Gece oluyor, Kaçacak yeri kalmýyor insanýn acýdan. Saatler duruyor, Sessizleþiyor tüm þehir, uykuya dalýyor. Ben; Yutkunamýyorum mesela. Göðsümde sürekli bir sýzý. Kalkýyorum yataktan, Yalýn ayak yerlere basýyorum. Duvarlara yaslýyorum sýrtýmý, ciðerlerim yanýyor. Balkonum fazlaca yüksekte deðil, bilirsin. Her çýktýðýmda, atlamak geçiyor yinede içimden. Biraz yüksekte olsam, Fazla deðil, biraz. Alýrmýydým seni gecenin kollarýndan yanýma? Serilip bir çýrpýda yataða; Göðsüme yaslarmýydýn baþýný? Öyle yoksun ki buralarda, bi bilsen. Geceleri yýldýzlar yok mesela, Her yer zifiri karanlýk. Gündüzleri güneþ yok. Yaðmur yaðarken bulut. Sen yoksun iþte; Yaðmur yaðsada, Ardýndan toprak kokmuyor buralar. Yapraklar dökülüyor yazýn ortasýnda, çiçekler soluyor. Doluþuyor en huzurlu zamanlara hüzünler. Ölümsüz zannedilen sevdalar bile ölüyor. Ben, yaþýyorum. Sen, yaþýyorsun. Peki ya biz? Biz, öldü..
02.51 03.03.16 Burhan KARACA Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.