akşam üzerileri bir garip batıyor güneş,
duman duman tütüyor bu şehir.
soluk almak zor,
karanlık çökerken gözlerine!
binalar sarmış dört bir yanını,
ve kimsesiz çocuklar olmuş;
kendini yeşil sanan ağaçlar...
kimsesizler yurdu çok uzakta,
gidemiyorlar ki;
kökleri var toprakta!
manzarasız evleri,dükkanları sevmiş bir kez;
istanbul’un arsız yüreği,
eski birer leyla-mecnun masalı şimdi;
çam ağacının oksijeni...

sabahları bir soğuk doğuyor buranın güneşi,
çiğ düşmüyor artık çimlere.
kaldırımlar sarmış gri gri,
her tarafı;
yeşillerin,sarıların yerine!
kimsesiz bir kaç tinerci çocuk şimdi;
asi asi yol ortasında duran
yüz yıllık çınarlar...
onlar da yalnız;
ne büyüyecek dalları
ne de umutları var!
artık ağaçlara kazınamıyor aşıkların isimleri;
çünkü her yeri taş etmiş,
taş olası gökdelenlerin hasımları!
çimento ve betona aşık bir şehir şimdi istanbul
ve kimsesizler yurdu ormanı;
geride kalan bir kaç çınar,bir kaç çam...



bir gün kalkar bu sisli hava ve çıkar ortaya;
İSTANBUL!
çırıl çıplak gri vücuduyla...