‘Ve sen Ankara(m), düşlerimde uyuyan şehir’

Düşümden tut Ankara, haydi düşlerimden tut
Hayalinde gezinen aynanın yüzü olur
Yorgunum hasretinden beni dizinde uyut
Göğsünde mahfuzlanan aşka gökyüzü olur

Hayaline sığındım, bir damla umut için
Hasretin gecesinde, ağladım için için

Ay hilal kaşlarını çatıyorken ansızın,
Gözyaşım yıldızların isyanında müntehir,
Ankara gök kubbemde süslenmiş mercan şehir…

Göğüne dolan deniz, sükûnetinde durur
Girerim denizine, dalarım sonsuzluğa
Beni göğünden esen bir fırtına savurur
Umudumu meltemle salarım sonsuzluğa

Azatlığında sesler, dokunuyor bir hiçe
Bir mezar gibi sustum, yalvardım içten içe

Bağrıma sessiz çığlık yatıyorken ansızın,
Gecenin koyuluğu feryadıma müzahir,
Ankara, serabıma dokunan cihan şehir…

Bir masalsın Ankara, hayaller kurdum senle
Kavuşma dönencesi kendi içinde garip
Düşü gözbebeğinden öperek vurdum senle
Bıraktığın her buse benim gibi muzdarip

Kalem masal kentinin gülşen yanını yazar,
Çoğaldım düşlerinde, çoğaldım azar azar

Güneş dağlar ardından batıyorken ansızın,
Acı dolan ruhumun nidasındadır temhir,
Ankara, feryadımla yıkılan viran şehir…

Kilit vurulmuş gönlüm bakışınla açılır
Ankara gözlerinden var mı daha güzeli?
Güller, yanaklarımdan akışınla açılır
Gözlerinde buldum ben gözlerinde ezeli

Düşle gerçek arası çözülmez bir kördüğüm
Dolandım gözlerine, dolandım düğüm düğüm

Gece karanlığını atıyorken ansızın,
Tekrar yüreğime yaz, ne varsa sana dair,
Ankara, aşk içinde aşka asuman şehir…

Konuş sen ey Ankara(m), son sıram, uzak aram
Seslerin gökyüzüme saçılan bir hayaldir
Sensiz bir kelam etmek benim dilime haram
Masalın mutluluğa açılan bir hayaldir

Uzak diyarlarının, gülüşünde kaybolup
Gözlerinden boşaldım, gönlüne dolup dolup

İklimim zemheriyi tadıyorken ansızın,
Üzerime boşalır, göğünde duran bahir,
Ankara düş içinde düş gibi umman şehir…


Müntehir : intihar eden
Müzahir : destek
Temhir : mühürlenme
Bahir : deniz...