Madam Petri II
Oturun Madam Petri
Hani şu öldüğüm bölümü anlatın bana Hayatın genelde sola çektiği güzel günlerden birinde Bir gölgeyle örtmüştünüz üzerinizi Gözbebeklerimi yırtan bir el tutunmaya çalışıyordu hayata Saç tellerim ışığı arıyordu o ana kadar görmezden geldikleri Ne kadar günahtı bana öyle bakmanız Keşke daha önce bana böyle günahkar bakışlar fırlatsaydınız Bir demiryolu geçiyordu sanki ortamdan Bir şeyleri birleştikçe beni ayıran Bir gölge gibi karanlğımda saklayıp bilinmeyenleri Çırpınışlarımı siz görmediniz Söyleyin Madam Petri o an Değerimi mi anladınız?Özgürlüğü mü arzuladınız? O an ne düşünürseniz düşünün Ne kadar ölümdü gözlerinizin rengi Ve ne kadar güzeldi ölmek Bütün sesler bir anda dökülürken gökyüzünden Çırpınışlarımı sizden gizleyerek |