arzı doldurup taşırırsa çığlıklar
gökyüzünün öfkesi acımadan yeri döver
....

dünya kapısı
bir ömre sığmayan karmaşa
yoktu huzurdan şarkısı


insandı
kendi kendini sokan yılandı
kendi kendini zehirleyen baldıran
kendi kendini tekmeleyen idamlık bir kelime



içinde bir boşluk
başka bir boşlukla boğuşmaya hazırdı
bir resital arayışında
sürekli bir yeniden başlama
küfürle hak edilmiş bozuk bir sertifika
yetersiz bir gurur


insandı
ritminde bitmeyen sorunlar vardı
kanında bir çöküş trafiği
her şeyin eksik olduğu
haz ve yanılgının sınırında
nereye giderse gitsin bütün ahlar ensesinde


hep aynı açgözlü sayıların kuması
hep aynı sıfır çarpanlar nefesinde


insan denen bir toz parçası
umudun ve korkunun beşiği
hem melek hem şeytan hem nur
hem karanlık
hem gökyüzü hem toprak
hem özgür hem tutsak


insan dediğin dünya içinde dünya
hem dünya hem evren hem büyük
hem de küçük bir noktaydı



isyanı sonunun gelişini kısaltıyor
ısındıkça genleştiriyor İsrafil'in sûrunu

isyanı
susuzlukları köpürtüp savuruyor
isyanı
derin çukurlarda kendiliğinden büyümeye başlıyor


sokaklarda biriken kanlar
camdan yansıyan kötü sırlar
gök kubbenin ağırlığına ağırlık katıyor


Allah'ı gözden kaçıranlar
huzurun krallığında yer bulurum sanıyorlar




_boran