arzı doldurup taşırdı çığlıklar
gökyüzünün öfkesi acımadan yeri dövüyor
....

dünya kapısı
bir ömre sığmayan karmaşa
yoktu huzurdan şarkısı


insandı
kendi kendini sokan yılandı
kendi kendini zehirleyen baldıran
kendi kendini tekmeleyen idamlık bir kelime


üstünde çelik kaplı gökyüzü
içinde bir boşluk
başka bir boşlukla boğuşmaya hazırdı
bir resital arayışında
sürekli bir yeniden başlama
küfürle hak edilmiş bozuk bir sertifika
yetersiz bir gurur


insandı
ritminde bitmeyen sorunlar vardı
kanında bir çöküş trafiği
her şeyin eksik olduğu
haz ve yanılgının sınırında
nereye giderse gitsin bütün ahları ensesinde


hep aynı açgözlü sayıların kuması
hep aynı sıfır çarpanlar nefesinde


insan denen bir toz parçası
umudun ve korkunun beşiği
hem melek hem şeytan hem nûr hem karanlık
hem gökyüzü hem toprak
hem özgür hem tutsak


insan dediğin dünya içinde dünya
hem dünya hem evren hem küçük hem büyük
küçük bir nokta evrende


insandı
isyanı sonunun gelişini kısaltıyor
ısındıkça genleşiyor israfil'in sûru


isyandı
susuzlukları köpürtüp savuruyor
isyandı
derin çukurlarda kendiliğinden büyümeye başlıyor


sokaklarda biriken kanlar
camdan yansıyan kötü sırlar
gök kubbenin ağırlığına ağırlık katıyor


Allah'ı gözden kaçıranlar
huzurun krallığında yer bulurum sanıyorlar




_boran