yanında iki çocuk ile, onlardan sevimlice
ışıl ışıl gözlerle, vakar, alaka ciddiyeti içinde
gözlerini kırpmadan beni dinleyen, ve
her konunun sona ermesi ile birlikte

hemen el kaldırıp, ayağa kalkıp, çok saygılı
“hocam bir şey soracaktım” diyen hanımdı
berrak bir Türkçe’si, çok özel bir sesi vardı
herkesten, beklenenden çok konuyu anlamıştı..

cevabıma teşekkür etti.. hemen kalkıp gitmedi,
seminerden sonra da hep bizim ekipleydi..
hep yanı başımızda, saygın, farklı, genç, ciddi
gün boyunca gördüğüm, tek fark ettiğim idi..

günlerce düşlediğim hep oydu bildiğim
bu defa çalan telefon ondan geldi emindim
kalbim duracaktı.. “alo” diyebilmiştim
“seni seviyorum” dedi, kendimden geçtim

bu nasıl bir şey.. gerçek miydi duyduğum
çocukları olmalı iki kız çok şirin, masum
“seni seviyorum” evlenmekle unuttuğum
çoktan adını bile unutmuşum mutluluğun







içimde başka bir fırtına, yoksa ben mi uydurdum?




ARKASI VAR