1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
689
Okunma
filizlerinden tutunur
tohumlar,
pamuktan yataklarına.
güne el açan,
ümit yeşili yapraklarıdır onların.
bilseniz
bazen ne zor anlar yaşar onlar,
kelebek izinden dar kaplarında.
tohumlar;
günler uzun
geceler yetim diyorlar,
patlıcan moru gözbebeklerine
yeni bir dünya doldurmak için.
tökezler ayakları,
unuturlar günü,
alnından çatkılı bir kadın misali ..
ansızın boğulmaktır artık amaç,
bir ses dalgasına yenilip.
o vakit
zemheri tutamaçları,
alevler alır elimde.
lakin
atamam onları,
daha çok kavrarım;
düşüremem bunu üstüme.
çünkü
bilseniz,
gümüş renkli bileklerinde
güç kalmaz
onların.
duyarım nidalarını,
tohumlar
da
yorulurlar.
fakat
onlar da biliyorlar;
çok erken
çokça erken
vazgeçmek,
vazgeçmek için..
5.0
100% (4)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz