aşka yorgun düşmüş yürekler
kanmaz suya
unutma


arazlı bir iklimden geldim şimdi
yorgunum
yılgın yokuşlarından


dokun avuçlarıma
tenimde yol ararken tenin usulca
ve konuşma
bütün düşlerimizi yüklerken mavi bulutlara
uzak diyarları özleyen martı gibi
dalma


ki yüreğim
yokluğunla aldığı her soluğun da
ne çok vazgeçişler yaşadım hayatımda
her bir yıldıza geceler boyu adını yazdıkça
vedalarını yüklendim cılız omuzlarıma


ve susmayı öğreniyor insan zamanla


oysa ki...
sesinin sabıkalı olduğu ayyaş akşamlarda
gölgelerini dizerdim bir bir kurşuna
ve yüreğim..
buz kesmiş peronların sessiz meçhul yolcusu
umutlarım tek tek tükenirdi
kızgın çöl ortasında



ağlardım
ve çok da yorgundum
her gördüğüm yüzde seni aramaktan
oysa ki...sen bilmezdin sevgili
ne çok sürgündüm yokluğundan yokluğuna


ve hangi kapıyı aralasam
bir başka hasret çıktı karşıma
ki... gece yine ayaza bıraktı kendini
üşüyorum
sarıl bana...


ay/su
vakit tamam aynı gece yarısı aynı sağanak sancılar