Yanmıştım, yoktu bana senden ötesi!
Şu ömrümün acı, buruk neşesi olmuştun.
Kırılmış, kopmuş gülümün kuruyan bedeni,
Dikiş tutmayan hayatımın sanki efsunuy`dun!

Dikildim aynanın karşısına, sade baktım!
Bir ben vardım orada, gözlerimi açtım.
Açtım bir daha baktım ama tek ben vardım.
Bu kadar`mı acımasız`dı aynalar sarsıldım.
Hiç oturmadan o size bakan balkona çıktım.
Bekledim saatlerce seni görürüm diye!
Yoktun sen o gün, balkona hiç çıkmamış`tın.
Gece oldu saat ilerledi ayaza çıkıştım.
Her ayaz bu kadar mı acımasızdı, yanlış`mıydım?
Üşüyen, titreyen bedenimi senle sarmıştım.
Ama her geçen saat bir hezeyana kapıldım.

Hangi vakitte söner acaba hayat ateşim!
Bilirim söner`de sen gelir`miydin sevgilim?
Eğer olur gelirsen ayakta gör diye,
Kendimi size bakan taraf çivilemiş`tim.
Bu kadar acımasızdı, sevmek senle öğrenmiştim?