Köhne ve ıssız bir sokak
Bazı binalardan karanlığı yarmak istercesine
Umutsuzça savrulan
Işık hazneleri

Sokağın sonu belli değil
Yürüdükçe dahada kararıyor
Gözlerimin bakmaya çekindiği
Gökyüzü daha çok çekiliyor

Yıldızlar kıyameti haber almışcasına
Işıklarını söndürmüş
Dünya ise herşeyi kabullenmiş
Sonu bekliyor sessiz ve sakin

Güneş açdan sönmüş
Artık gündüzlerim karanlık
Gündüzlerim gecem olmuş
Gecelerim gündüz

Yürümeye devam ediyorum
Sokağın kendi gibi ıssız ve sönük kaldırımında
Bir su birikintisine basıyorum
Derinden bir yeter sesi işitiyorum

Sonra ağlayarak yere eğiliyorum
Başım ellerimin arasında ağlarken
Artık kaderime isyan edemiyeçek kadar
Yorgun olduğumu hissediyorum

Acının ve boşunma bir direnişin kapladığı ömrümün
Son bulması için yalvarıyorum
Belki bedenimin yok olması
Hala atan kalbimin kararmasını engeller

Kalkıyorum! üzerimdeki çamuru
Yerdeki su birikintisiyle siliyorum
Artık bu kahpe dünyada
Korkaçağım bir şey kalmadı

Umudumu esen yele verdim
Bedenimi çürümeye terk ettim
Mutsuz bir ölümlüyüm
Tanrı gibi duygusuz
VE UÇURUMUN DİBİNDEYİM...