ürpertiyor küller
hatıralarıyla susuyor şehir
akşamın laciverdinde huş ağaçları
eski liman buruk deniz ve kuşlar
rüzgarını yitirdi çoktan bu kırılgan sevi
biten her aşka şiir okuyor şairler
uzun uzun susarak
günahlarını bağışlayan kim yazgı kitabelerinde


ürpertiyor bekleyişler
yanılgıda susku serçeleri
seyirtip duruyorlar eprimiş sözün serin kimsesizliğinde
şehrin deniz ve rutubet kokan kokuları kalıyor geride
artık göğsünü rüzgara vermiş kederli bir seyyahsın
kadıköy iskelesinde kırılgan bir kadın
empresyonist resimlerde yarım kalan aşklara şarkılar söylüyor
yazgı kitabelerine bu yalnızlığı yazan kim


ürpertiyor kuşlar
kırık bundan sonra her yolculuk
yarım kalan kelimelerin dudaklarında uzun susuşlar deniyoruz
hiçliğin söylenlerinde gücenmişiz sahici sandığımız sevgilere
git artık ezber bozan şarkılardan çık
vur kendini yeniden kendin olmak için dilsiz kitaplara
söz dönüşüyor köze
susuyor incelikli şairler kadıköy iskelesinde
empresyonist resimlerden
yol alıyor kadın
fosfor ışıklı şehirlerden çıkıp gidiyor
soyut aşklara
yazgı kitabelerinde aşkın gün doğumu
Ömriye KARATAŞ