Gönül dağlarımı duman büründü
Bir adım önümü göremiyorum
Hoyrat girmiş gibi, gönül bağıma
Bağımda gülümü deremiyorum

Tanıyamaz oldum inan ben beni
Bende bilmiyorum nedir nedeni
Kimseye duymadım zaten güveni
O yüzden hal hatır soramıyorum

Ne mızraba vurdum nede teline
Ben düşmüşüm, el alemin diline
Sam yelleri değmiş hazan gülüme
Bağbanıma bile giremiyorum

Eğilme bükülme hep bana ardı
Gururum onurum her zaman vardı
Yaşadığım şeyler, gönlümü kırdı
Şu kırık gönlümü deremiyorum

İstenmeyen yerde kalamadım ben
Gönlümü verdim de alamadım ben
Hak edecek kimse, bulamadım ben
Kimseye gönlümü veremiyorum

Yazılmış demekki böyle fermanım
Gereği varımdır gönül yormanın
Ben yoruldum hayat bitti dermanım
Bunu pek hayıra yoramıyorum

Gam yüküyle derinlere daldımda
Yardım için ben çok kapı çaldımda
Herkesin derdine derman oldumda
Ben derdime merhem süremiyorum

Çok şeyim eksildi yürekten özden
Bıkmıştım inanki, sohbetten sözden
Bunda suçum yokki, işte bu yüzden
Kendi kendimi hiç yeremiyorum

Gariplik kokuyor olan derdimde
Değmezmiş meğerse değer verdimde
O kadar çok vefasızlık gördümde
Kimsenin yüzüne vuramıyorum

Ne desem gönlüme fayda etmiyor
Unutuyum desem dertler bitmiyor
Kul Hızır’ım dert başımdan gitmiyor
Bir türlü sırrına eremiyorum
Bir türlü sırrına eremiyorum

Nuh Ali Berk
(Kul Hızır)