GÖZYAŞI PINARI

Ağlamak dinlendirir insanı derler.
Bilmem dinlendir mi?
Bilmem ya, ağlıyorum işte ..
Usuma getirip eski günleri,
Köyümü anımsayıp,
Anamı, babamı, kardeşlerimi,
Sevgilimi, dostlarımı,
Köylülerimi anımsayıp, ağlıyorum.
Ağlıyorum işte ..
Ben değilim ağlayan, duygularım.
Duygularıma bağlı olan,
Gözyaşı pınarım.

Hep çağlıyor o pınarın suları,
Hep akıyor durmadan...
Belki de boşalmak istiyor bir an ..
Oysa boşalmak bir yana,
Gittikçe çoğalıyor kaynağı.
Çünkü özlemlerden alıyor o pınar suyunu,
Duygulardan alıyor.
Duygular ki bitip tükenmeyen,
Özlemler ki, gittikçe güçlenen...

Neyi özlemez ki insan?
Sılasındaki her varlık,
Özlem kaynağıdır gurbettekinin ..
Bu taştır, topraktır, ağaçtır,
İnsandır ya da hayvandır,
Miniminicik bir serçe,
Ufacık bir tavşandır...

Neyi varsa sılada,
Hepsini özler insan...
Özlemekle kalır mı?
Kalmaz elbet.
Özlemlerini yansıtır, nice yüzlemlerde,
Mektup yazar, şiir yazar,
Öykü yazar, anılarını yazar...
Yine de alamaz kendini,
Açar kapağını gözyaşı pınarının,
Gözyaşları sızar yazdıklarının üstüne ..
Ağlamıştır işte yine ..

Mektup alamamıştır, belki sılasından.
Yalnızdır, bir dost bulamamıştır.
Gerçekleşmemiştir kurduğu düşler,
Sevgilisinden beklediğini alamamıştır.
Sitem etmiştir dünyaya,
Sitem etmiştir her şeye bir anlığına ..
Yalnız görmüştür kendini,
Yalnız, yapayalnız .

Tek dostu vardır onu bırakmayan,
Tek dostu, gözyaşı pınarı.
Kötümser duygulara kapıldın mı,
Siyiverir yanağına o pınarın suları.
“Korkma, ben varım!” der,
Okşar yanağını ..

Onlarla avutursun kendini,
Gel benim biricik dostum,
Gel, gel dersin;
Senden başka kimim var?
Öyleyse durma sen,
Çağla ey garip pınar!
Çağla dilediğince ..
Damla! Damla sen yanaklarıma!
Selam getir sıladan.
Varsınlar, ağlıyor desinler bana ..
Desinler, ne çıkar?
Ağlamak suç mu?
Ağlıyorum işte ..
Dinlenmek için,
Yalnızlığımı yenmek için, ağlıyorum...

Darılma gözyaşı pınarım,
Tek dostum,
Sağlam dostum, darılma!
Suç sende değil ki,
Kafamdaki duygular bulutunda,
O bulutu sürükleyen,
Özlemler rüzgârında ..
Dahası, o rüzgârı yaratanlarda,
Kendini özlettirenlerde.
Belki de özleyenlerde ..
Yoo! Yo! Bunu onayamam.
Özlenen ne yapsın?
Özleyen ne yapabilir ki?
Suç dünyada dostum,
Suç evrende ..
Bizi sılamızdan ayıranlarda...

Onlara karşı direnelim!
Gözyaşı pınarı çağlasa,
Gözlerimiz ağlasa da,
Umudumuz yaşamalı ..
Yaşamalıyız dostum, yaşamalı!
Yaşamın tadını alarak,
Bazı ağlasak bile,
Çoğu kez gülerek yaşamalı ..
Gözyaşı pınarı elemlerin değil,
Mutluluğun pınarı olmalı ..
O pınardan üzüntünün değil,
Sevincin gözyaşları damlamalı!
Öyle değil mi, gözyaşı pınarı?

Arif GÖLGE
(Ankara, 28 Ocak 1983)