ağlamadığı zamanlar,

flu.... flu..... flu....
gözleri zayıf,

Ağzı emekledi çocuğun ilk; Ay, Çin’den daha yakındı sorsan.
tüm evren kargaşaya kedi-
ciğer sulanırdı.

tıpkı tavşanlarda saklanırdı evin dip köşelerine- tıpkı tavşanlar
biri kucaklayıp koymadan halının göz önüne.

//
yılkı yoncaların üstüne düşülmüş-
üç haftadır namağlup beşiktaş-
yarın,bugün, burası, öte, şimdi ve
apartman kuralları- antre gürültüye doymuş
duvarlar daha bir ince.
sosyal güvencedeyiz yine de.
//

değildi,

ANTİK BİR YANILGIYDI GECELERİ UYUMAK;
derinde bir yerde bir parça gevşek deri olsa gerek akılda,
uykunun enseden ısırdığı herkesi.

bir aralıkta bir yerlerdeydi -bilmemnezıkkım-

defalarca tanımlanmış bir kavramın, üzerine yeniden düşünülmüşlüğüyle
yaramaz bir çocuğun dalda durmaz anlatısı arasındaydı; uyku.

Bense en çok gözlerimi kapattığımda beliren, ve siyahı kesen uçuş uçuş çizgileri yönlendirmeye çalışırken uyumadığıma karar vererek anneyi kandırmayı özledim.

Muhtarın görevleri pekiyiydi, kedi dört ayak üstüne düşer, yüz derece de kaynardı su.

hiç bir ressam çizmedi,
Hiç bir ders kitabı
küçük renkli kutularda
kocaman ve KIRMIZI
soru işaretleriyle sormadı;

"Bunları biliyor m-uyduk?"

Uyduk.