Ellerinde beyaz çul, koşuyor kaçar gibi,
Var mı gidecek yeri? Allah der, niyazında.
‘’Güzel günler olacak’’, yuttuk bu güzel hapı!
Sahne mi bu manzara? Ölümün ayazında.

Kaçışırken insanlar, ya küçücük çocuklar!
Düşünün ruh halini kavganın kucağında.
Kime güven duyacak, karşısında zorluklar ?
Umut dolu hayaller sönerken ocağında.

Ölen de öldüren de bu Ülkenin insanı,
Bu kavganın suçunu kim alacak üstüne?
Kim saracak yeniden yürekteki isyanı?
Kim soracak hesabı PKK ‘lı puştuna?

Bir yangın var Ülkemde, çözüm: Farklı reçete,
Çözer mi sorunları, gelse Başkanlık tacı?
İnanmak ister gönül, kan dolsa da peçete,
Öncelikli mesele, sona ermeli acı.

Ülkemin bir köşesi, yaşıyorken bir dram,
Düşsün dilden Suriye, bu ayıp bize yeter.
Kaldıysa gönüllerde merhametten bir gram,
Güneydoğu’da yaşam Ortadoğu’dan beter.

Bu sonu hazırlayan beceriksiz siyaset,
Halâ aynı yanlışta direniyor anlamsız.
Olmazsa olmaz artık Ülke için riyaset!
Alıştı nasıl olsa, Millet artık ünlemsiz.

Memleketin bir yanı dönmüş dik uçuruma,
Bir yandan şehit gelir, diğer yanda masum halk.
Ulaşmıyor vahamet Meclis denen kuruma,
Umursuz tavırları ne yazık, olmuyor ilk.

Hissetmiyor milyonlar kanayan bu yarayı,
Ülkemin bir yanında coşku dolu karnaval.
Vurdumduymaz halk olduk, tabu kıldık parayı,
Gelen her acı haber, sanki bize martaval.

Çözüm çözüm sözüne kandık uzun bir zaman,
Kandil denen dağları soktuk şehir içine.
İhmalin müsebbibi olmuyor asla pişman,
Yıkıldı bütün suçlar hainin bir kaçına.

Nerede o sevgimiz, mazluma sahip çıkmak?
Nerede demokrasi, nerede insan hakkı?
Neredesin Adalet? Çözüm mü yakıp yıkmak?
Asker, polis el ele, korunur mazlum Hakkı.
Elbet gelecek barış, bulunca kalpler Hakk’ı.

Mehmet macit
03.01.2016
Dikili/İzmir