Babanın kendisini bilmedim.
Benim için bir kelimeden ibaretti.
Babam yaşıyordu ama yanımda yoktu.
Söylesene;
Çocuğunun yanında olmayan bir baba nasıl bir kalp taşıyordu?
Yokluğu beni için için yaktı.
Alıştım yokluğuna kabullendim.
Bir şekilde yanan yaramı sardım.
Sarmaladım ya da öyle sandım.
Büyüdükçe yanımda istedim.
Kızım diyen sesini duymak istedim.
Başımı okşayan ellerini istedim.
Ağladığımda sinesinde olmak istedim.
Sevindiğimde boynuna atlamak istedim.
Ve ebediyen ona bakmak baba kız olmak istedim.
Çok mu şey istedim?
Ben hakkım olan babamı istedim.
Özlem duyuyorum.
O ise canımı yakıyor,ağlatıyor.
ARAMIYOR,kızım diye sormuyor.
İçimde ne kadar yansa da babam diyemem.
Kızım da dedirtmem.
Yaşamadım ki yaşasın.
Yaşatmadı ki yaşatayım.
İlk ve son görüşüm olur.
Hakkını helal et baba.
Keşke yanım da olsaydın da,
Kötü olsaydın.
Bunu bile severdim...